নদী, ঈশানী আৰু মই (খণ্ড-২)

-

ৰঙাজান…

তাইৰ ঘৰৰ পাছফালেৰে বৈ যোৱা এটি সৰু জান।
১৮১৯ চনত মানৰ আক্ৰমণ ৰোধ কৰিবলৈ এই ঠাইখিনিৰ কাষতেই গগৈ সেনাপতিৰ নেতৃত্বত আহোম সেনাই যুঁজ কৰিছিল।
যুঁজৰ আঘাতত বৈ পৰা শোণিতৰ ধাৰাৰে ৰঙা হৈ পৰা জানটিৰ নাম তেতিয়াৰ পৰা ৰঙাজান হৈ পৰিল।
এই ৰণক বুৰঞ্জীত ফুলপানীছিগা ৰণ বুলি কোৱা হয়। কিছুৱে এই ৰণক জামুগুৰি চাপৰিৰ ৰণ বুলিও কয়।
লগতে কোৱা হয় মাছখোৱা গড়ৰ ৰণ।
এতিয়াৰ জামুগুৰি-ফুলপানীছিগাৰ মাজেৰে যোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথটো এই মাছখোৱা গড়ৰে অংশ।
**********
নাজানো তাই জানেনে নাই এই ইতিহাস।
নজনাটোৱে স্বাভাবিক।
মানৰ আক্ৰমণৰ সেই বিভৎস স্মৃতি আজিৰ অসমীয়াৰ মনৰ মাজত নাই।
কিন্তু তাইক বিয়া পাতি মোৰ আকৰ্ষণৰ আন এক কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰিল এই ৰঙাজান।
**********
বাৰিষাত হেনো এতিয়াও ওফন্দি পৰে ৰঙাজান।
মই দেখা নাই পিছে…
মই দেখিছো খৰালিত শুকাই থকা জানটিক।
এই ৰঙাজানৰ পাৰেৰে, পথাৰৰ মাজেৰে, এদিন দুপৰীয়া খোজকাঢ়িছিলো মই আৰু ঈশানীয়ে।
মৃদু এজাক বতাহে দুয়োকে লাহেকৈ কোবাই থৈ গৈছিল।
তাই কৈ গৈছিল তাইৰ শৈশৱৰ কথা।
ককাকে হেনো আহিবলৈ নিদিছিল ৰঙাজানৰ পাৰলৈ।
ৰঙাজানৰ বুকুৰে বৈ থকা শোণিতৰ ধাৰাৰ বাবেই নেকি??
**********
যোৱা বছৰ গংগা নদীত স্নান কৰি, যমুনাৰ পাৰৰ পৰা আহি যেতিয়া মই পুনৰ উপস্হিত হৈছিলোহি ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰত, তেতিয়া কৈছিলো মই মহাবাহুক গংগাৰ পাৰত মানৱতাৰ স্খলনৰ কথা।
মনলৈ আহিছিল ভূপেন হাজৰিকা দেৱৰ গানৰ সেই কথা - “অ’ গংগা টু বহতী হে কিউ্!”
মহাবাহু ব্ৰহ্মপুত্ৰয়ো যেন কৈছিল সেই একেই কথা - নিৰ্লজ্জ অলস ভাৱে বৈ আছো ময়ো।
সলনি হ’বনে বাৰু সময়বোৰ।
বুঢ়া লুইতে বাৰু দেখিবনে মানৱতাৰ জয়গান।
**********
কোনোবাই মোক সুধিছিল কিয় নদীৰ প্ৰতি মোৰ এই দুৰ্বাৰ আকৰ্ষণ।
নাজানো কিয়!
কিন্তু নদী বৰ প্ৰিয় মোৰ।
শৈশৱত ডাঙৰ-দীঘল হোৱা চাহ বাগিচাখনৰ মাজেৰে বৈ গৈছিল এখন নৈ।
নাম - টিংৰাই…
আমাৰ সেই চাহ বাগিচাখনৰ মাজেৰে বৈ গৈ হুগ্ৰিজান নামৰ জানখনত লগ হৈ বুঢ়ীদিহিঙ নদীত মিলিত হয়গৈ।
সেই টিংৰাই নৈৰ পাৰতে শৈশৱ-কৈশোৰৰ কিছু সুন্দৰ মুহূৰ্ত্ত পাৰ কৰিছিলো।
নদীৰ সৈতে প্ৰথম চিনাকী এই টিংৰাইখনেই।
আৰু আছিল আন এখন নদী - জাঁজী নৈ।
মোৰ মামাহতৰ ঘৰ এই জাঁজী নদীৰ পাৰতেই।
বহুকেইবাৰ জাঁজী নৈত গা ধুবলৈ গৈছিলো তেতিয়া।
জনা নাছিলো অকল এটা কথা।
আগলৈ গৈ এই জাঁজী নদীৰ পাৰৰেই এজনী ছোৱালী হ’বগৈ মোৰ জীৱন-সংগিনী।
**********
নদীৰো হেনো মান-অভিমান থাকে।
নদীৰ দৰেই মোৰ জীৱনলৈ প্ৰৱেশ ঘটা ঈশানীয়েও কেতিয়াবা প্ৰকাশ কৰে কিছু মান-অভিমান।
অভিমান কৰিলে বৰ মৰম লাগে তাইলৈ।
এই মান-অভিমানবোৰেই আমাৰ সম্বন্ধবোৰক আৰু আকৰ্ষণীয় কৰি নোতোলে জানো!
**********
নদীৰ ঢৌৰ দৰে সময়বোৰ বাগৰি গৈ আছে।
আজি আমাৰ বিয়াৰ ছমাহ সম্পূৰ্ণ হ’ল।
মান-অভিমান, মৰম-চেনেহৰ মাজেৰে আমাৰ জীৱনৰ চকৰি আগবাঢ়ি গৈ আছে।
মোৰ দৰে তায়ো নদীক ভাল পাই।
আৰু ভাল পাই মোক!
জীৱন নদীৰ এই চাকনৈয়াত নাও মেলি দি আমি এতিয়া প্ৰবাহমান।
আশীৰ্বাদ কৰিব।
**********

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তিৰ ভাষা

-
ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথৰ কাষত এটি সৰু ৰাস্তা। ৰাস্তাটোৰে নামি গ’লে সোঁফালে এটা পুখুৰী, বাঁওফালে এখন সৰু দোকান। পুখুৰীটোৰ লগতে এটি ঘৰ, দোকানখনৰ কাষতে এখন স্কুল। পুখুৰীটোৰ পাৰতে এজোপা গুলঞ্চ ফুলৰ গছ; তাৰ তলতে বাঁহেৰে নিৰ্মিত এখন বেঞ্চ। ৰুটি-ঘুগুনি খাবলৈ দোকানখনলৈ অহা স্কুলৰ ল’ৰাবোৰ প্ৰায়েই এই বেঞ্চখনতে বহে।  ********* যোৱা কিছুদিনৰ পৰা এই বেঞ্চখনত যুবক-যুবতী এহালক দেখা পোৱা গৈছে। স্কুলখন বৰ্তমান বন্ধ।  ল’ৰা-ছোৱালীবোৰ নাই বাবে দোকানখনো প্ৰায় বন্ধ হৈ থাকে। এই বেঞ্চখনত এতিয়া সেই যুুবক আৰু যুবতীক বহি থকা দেখা যায়। দুয়ো ন-বিবাহিত। যুবকজন বাছত উঠি কামলৈ যায়, যুবতীগৰাকী আগবঢ়াবলৈ আহে। বাছখন অহা লৈকে দুয়ো তাত বহি কথা পাতে। কি কথা পাতে সেয়া জনাৰ উপায় নাই। সেই কথোপকথনৰ সাক্ষী কেৱল সেই বেঞ্চখন আৰু গুলঞ্চ ফুলৰ গছজোপা। ******** পুখুৰীৰ পাৰৰ ঘৰটোতো এজনী ছোৱালী থাকে। খিৰিকীখনৰ কাষতে বহি কিবা লিখি থকা দেখা যায় তাইক। কেতিয়াবা খিৰিকীৰে বাহিৰৰ পৃথিৱীখন পৰ্যবেক্ষন কৰে তাই। বহী এখনৰ পাতত খোদিত হয় তাইৰ অনুভৱবোৰ।  ******** “দুদিনমান মেঘালয়ত ফুৰি আহোগৈ ব’লা।” বেঞ্চখনত বহি-বহি যুবকজনে ক’লে। যুবতীগৰাকীয়ে মু...
Read more

দেবু

-
 "দিদি, য়ে ফৰ্ম একবাৰ দেখিয়ে, থিক হেই না?" উপায়ুক্ত কাৰ্যালয়ৰ প্ৰথম মহলাৰ চাৰি নম্বৰ কাউন্টাৰত বহা মহিলাগৰাকীৰ ফালে ফৰ্মখন আগবঢ়াই সি কৈ উঠিল।   মহিলাগৰাকীয়ে মুৰ তুলি চাই তাৰ ফালে চালে আৰু তাৰ পাছত প্ৰায় বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল, "তই কেতিয়াৰ পৰা মোৰ ভায়েৰ হ’লি?" দেবু থতমত খাই উঠিল। সি ভবা নাছিল মহিলাগৰাকীয়ে তেনে এটা কথা ক’ব বুলি। বেছিভাগ মহিলাক দিদি বা বহন কোৱাৰ তাৰ অভ্যাস হৈ গৈছিল, কিন্তু এনেকৈ কোনোবাই তাক কব বুলি সি ভবাই নাছিল।   সি লাহেকৈ তাৰ মাতৰ সুৰ সলাই ক’লে, "মেডাম, এবাৰ এইখন চাই দিয়ক।" তাৰ ফালে নোচোৱাকৈ এইবাৰ মহিলাগৰাকীয়ে ফৰ্মখন ল’লে।   ****** দেবু।   পেচাত সি কাঠমিস্ত্ৰি।   জন্ম বিহাৰত।   পিছে জন্মৰ ছমাহৰ পাছতে তাৰ দেউতাকে তাক আৰু তাৰ মাকক অসমলৈ লৈ আহিছিল। তেওঁ সেই সময়ত অসমতে চাহ বাগান এখনৰ কাষত থাকি কাম কৰিছিল। সেয়ে দেবু অসমতে ডাঙৰ-দীঘল হ’ল, অসমতে পঢ়িলে। হিন্দিৰ লগতে অসমীয়াও সি ভালদৰে ক’ব জানে।   পিছে খুব বেছি পঢ়া-শুনা সি নকৰিলে।   এজন কাঠমিস্ত্ৰিৰ লগত থাকি কাম শিকি লাহেকৈ সি এই পেছাত ভৰি দিলে।...
Read more

সপোনত বন্দী তাইৰ ইতিহাস

-
 ভালকৈ টোপনি ধৰা নাই তাইৰ। কিয় জানো চকু মুদিলেই তাই দেখা পাইছে এটাৰ পাছত আন এটা অদ্ভূত সপোন। বাৰে-বাৰে সাৰ পাই গৈছে তাই। আজি দিনটো তাই শিৱসাগৰত কটাইছিল। ৰংঘৰ, কাৰেংঘৰ, তলাতল ঘৰ, শিৱ দৌল, সকলোবোৰ চাই আহিছিল তাই। আহোম সাম্ৰাজ্যৰ ঐতিহ্যৰ মাজত দিনটো পাৰ কৰি আহি, তাইৰ মনত বহুতো প্ৰশ্নৰ জন্ম হৈছিল। আৰু সেইবাবেই চাগে আজি তাইৰ সপোনত অসম বুৰঞ্জীৰ কিছু ঘটনাপ্ৰবাহ বৈ গৈছেহি। ****** তাইৰ সম্মুখত সেয়া তলাতল ঘৰ। কিন্তু সেয়া আজি দেখা তলাতল ঘৰ নহয় - তাই সপোনত দেখিছে স্বৰ্গদেউ ৰুদ্ৰ সিংহৰ দিনত কাঠেৰে নিৰ্মাণ কৰা সেই ৰাজকীয় আবাস। তলাতল ঘৰৰ উপৰভাগ এতিয়া উন্মুক্ত নহয়। তাইৰ সম্মুখত এতিয়া সেই চাৰি মহলীয়া ৰাজকীয় আৱাস। তাই দেখিছে ৰজাৰ মন্ত্ৰণাঘৰ, ৰাণীৰ কক্ষ, ন্যায়সোধা ফুকনৰ বৰচৰা, ভিতৰুৱাল ফুকনৰ গোপন বৰচৰা। তাই সপোনত বিচৰণ কৰি থাকিল সেই ৰাজকীয় কাৰেঙত। তলাতল ঘৰৰ তলৰ সুৰঙ্গবোৰহে তাই দেখা নাপালে। ****** এতিয়া তাইৰ সমুখত কীৰ্তি চন্দ্ৰ বৰবৰুৱা।  খং আৰু চিন্তাৰে জৰ্জৰিত তেওঁৰ মুখমণ্ডল। স্বৰ্গদেউ ৰাজেশ্বৰ সিংহৰ দিনত তেওঁৰ অপাৰ ক্ষমতা কিন্তু তেওঁৰ সংঘাত মায়ামৰা সত্ৰৰ সৈতে। মায়ামৰীয়া মহন্ত,অষ্ট...
Read more